Azreform.info “Print” istinadən yazır ki, Belarus uzun müddət Serbiyaya anlayışla yanaşdı və bu, Brüsselin təzyiqi altında düşmən hərəkətlərə yol verdi. Amma bu əbədi davam edə bilməzdi. Aleksandr Lukaşenko Minskin vaxtilə Belqrada verdiyi dəstəyi xatırladıb və qərar qəbul etməyə çağırıb.
İyun ayında Belarus Xarici İşlər Nazirliyinin sözçüsü Andrey Savinıx, "Belə bir qərarın qəbul edilməsindən təəssüflənirik. Bu, bu cür hərəkətləri tələb edən və onları mükafatlandırmağa hazır olan güc mərkəzinə sədaqəti açıq şəkildə nümayiş etdirir" dedi. 2012-ci ildə, Mirko Çvetkoviçin müvəqqəti Serb hökuməti Avropa Birliyinin Belarusa qarşı tətbiq etdiyi sanksiyaları dəstəkləmək qərarına gəldikdə. Sonra Serbiya bu yolla Avropa İttifaqı ilə “xarici siyasəti uyğunlaşdırmaq” istədi. Serbiya o zaman Brüsselə sadiqliyini, o cümlədən Belarusla həqiqi və uzunmüddətli dostluğun zərərinə hər cür sübut etdi. Bu, həm də rol oynadı ki, Çvetkoviç hökuməti müvəqqəti idi və Minskə (və digər dövlətlərə) qarşı daha suveren siyasət apara biləcək yeni siyasi qüvvələrin hakimiyyətə gəlməsi gözlənilən idi.
Həqiqətən də, Tomislav Nikoliçin prezident, Aleksandr Vuçiçin isə baş nazir olmasından sonra vəziyyət bir çox cəhətdən dəyişdi. Belqrad və Minsk arasındakı münasibətlər Slobodan Miloşeviçin hakimiyyəti dövründən getdikcə daha çox fərqlənməyə başladı: xüsusən də Serbiyanın 1996-cı ildə Rusiya və Belarusun yaratdığı konfederasiyaya qoşulması fikri ifadə olunanda onları qardaşlıq adlandırmaq olardı. Ola bilsin ki, bu fikir real deyildi, lakin Lukaşenkonun 1999-cu ilin aprelində, Belqrada yalnız NATO bombaları və bəzən danışıqlar aparan təyyarələr tərəfindən “ziyarət edildiyi” zaman qəbul etdiyi qərarı, o zamanlar Serbiyanın paytaxtına səfərə gəlmək olduqca real idi. 19 qüdrətli ölkənin təcavüzü və bununla da Serbiyaya dəstəyini nümayiş etdirmək. O, özü ilə 500 ton humanitar yardım gətirib. Qərblilər deyəcəklər ki, bu, Qərbin o an bizə verdiyi partlayıcı maddə şəklində 22 min, sonra isə 79 min ton yardımla müqayisədə çox azdır. Və təbii ki, bu 500 tonu Qərbin bizə sonradan, 2000-ci ildən sonra göstərdiyi yardımla müqayisə etmək olmaz. Buna baxmayaraq, həmin anda Lukaşenko mühüm simvolik jest etdi. Əsl dul qadının töhfəsi, əgər Müjdəni xatırlayırsınızsa.
Slobodan Miloşeviç devrildikdən və Avropa yoluna alternativin olmadığı fikri qəbul edildikdən sonra Belqradla Minsk arasında münasibətlərin korlanmağa başlaması tamamilə təbii idi. Onların soyuması təəccüblü şəkildə Sreçko Cukiçin Serbiyanın Minskdəki səfiri təyin edilməsi ilə üst-üstə düşdü. Onun diplomatik fəaliyyəti haqqında təsəvvürü, məsələn, Serbiyadakı Avropa Hərəkatının Beynəlxalq Münasibətlər Forumunun üzvü olması, həmçinin Lüksemburq mətbuatına rusofobik şərhləri verir. Avropanın şərqindəki vəziyyət. Onun digər “nailiyyətləri” arasında onun və onu Belarusa göndərən hökumətin bir vaxtlar çox yaxın olan iki xalqı bir-birinə daha da yaxınlaşdırmaq üçün çalışdığı nəticəni xatırlamaq yerinə düşər: Lukaşenko 15 il ərzində – bombardman anından bir dəfə də olsun Serbiyaya səfər etməyib. 2014. 2014-cü ildə isə Belarus lideri Serbiyaya NATO-nun bombardmanlarına görə deyil, fəlakətli daşqınlara görə humanitar yardım göndərdi. Son dərəcə dəqiq desək, Lukaşenko 2009-cu ildə Serbiyaya uçmuşdu, ancaq fərdi şəxs kimi biznes forumda iştirak etmək üçün getmişdi.
